Brood verdient een beter beeld
JOS VAN DER BURG
Herman Broods postume zestigste verjaardag gaat niet ongemerkt voorbij. Hoe moet Nederlands ruigste rock-'n-roller de geschiedenis ingaan? De schelmenfilm Wild romance komt niet verder dan het cliché seks, drugs en rock-'n-roll.
Wild romance begint sterk. Terwijl we Saturday Night horen, loopt Herman Brood (Daniël Boissevain) naar het Hilton Hotel. Hij drinkt wat, schrijft een briefje en gaat naar het dak van het hotel. Als hij op de rand staat, twijfelt hij. Gelukkig zien we de sprong niet.
Regisseur en coscenarist Jean van de Velde volstaat met het door de lucht laten dwarrelen van Broods hoed. Daarna springt de film bijna dertig jaar terug in de tijd. Het is 1974. Brood is uit Cuby & the Blizzards gezet en ontmoet in Groningen kroegbaas Koos van Dijk (sterke rol van Marcel Hensema). Het klikt tussen de twee en Van Dijk wordt Broods manager. De rest is geschiedenis, die Wild romance met de voice-over van Van Dijk als een schelmenavontuur opdist.
Van Dijk leent van zijn vader geld, zodat Brood in 1977 Street kan opnemen. De rauwe, energieke plaat wordt goed ontvangen, waarna het grote seks-, drugs- en rock-'n-rollfeest van start gaat. Meisjes staan in de rij voor Brood, die steeds meer een grootgebruiker van drugs wordt. Hij wordt de lieveling van de pers, want er valt bij hem altijd iets te halen. Opgepakt met drugs of een fakehuwelijk met Nina Hagen (leuke rol van Karina Smulders): rond Brood is het nooit saai.
Ondertussen zijn Broods en Van Dijks ogen gericht op Amerika. Aan de overkant van de oceaan doorbreken, moet de kroon op hun werk zetten. Er komt een tournee, waarbij Broods drugsgebruik constant voor problemen zorgt. Op het beslissende moment gaat de tournee - leve de ironie - niet mis door drugs, maar door de afwezigheid van drugs. Eerder hoorden we zachtjes muziek van Golden Earring. Een steekje onder water, omdat Earring in Amerika wel succesvol was?
Wild romance bewijst dat een opsomming van cruciale gebeurtenissen uit iemands leven nog geen goede film maakt. In Wild romance krijgen we nooit het gevoel door te dringen tot Brood. Wat dreef hem? Was hij een tragische held of een deerniswekkende junk? En wat betekende zijn gruwelijke zelfmoord?
Wild romance vraagt zich niets af, maar stelt zich tevreden met de buitenkant. We zien Brood zoals hij zich graag presenteerde: de schelm die maling had aan alles en iedereen. Zelfs dit oppervlakkige beeld komt onvoldoende uit de verf, omdat Boissevain Broods charisma, snedigheid en zelfspot mist. Hij speelt Brood als een halve zombie die van de wereld geen weet heeft.
Het verschil tussen zijn fletse personage en Brood wordt pijnlijk zichtbaar aan het einde van Wild Romance als we documentairebeelden van Brood zien. Nederlands ruigste rock-'n-roller verdient een betere film.
Het AD:
KNEUTERIG PORTRET VAN ROCKLEGENDE BROOD
Pas aan eht slot ontroert Wild Romance, de langverwachte filmbiografie over Herman Brood. Een aaneenschakeling van archiefbeelden met de echte rock 'n roll junkie, inclusief diens begrafenis, doen beseffen hoe eeuwig zonde het is dat de man die zijn eigen talent in de weg zat, er niet meer is. Deze maand zou Brood zestig jaar zijn geworden. De pakweg 100 minuten die aan dee beelden vooraf gaan, zorgen vooral voor gemengde gevoelens. Regisseur Jean van de Velde (de maker van Lek en Floris) heeft een onevenwichtige film gemaakt over de enige rocklegende van Nederland. Bovendien slaagt hij er geen moment in tot de kern van het fenomeen door te dringen.
Net al smet Mozart gebeurde in de film Amadeus van Milos Forman belicht Van de Velde Brood door de ogen van een ander; manager Koos van Dijk. Op het eerte gezicht geen verkeerde aanpak, want Van Dijk (bevlogen gespeeld door Marcel Hensema, de absolute uitblinker in deze film) stond aan de wieg van de carière van Brood en haalde hem menigmaal uit de goot. Ook de tegenstelling tussen de burgerlijke Van Dijk en de bohémien Brood had voordelig kunnen uitpakken.
Deze benadering faalt echter op diverse fronten. De manager wordt als een karikatuur opgevoerd, als een provenciale ritselaar die gebekkig Engels spreekt maar ook niet echt duidelijk kan maken wat hij in zijn beschermeling ziet. Van Dijk lijkt nu op en sukkel die door de egotripper Brod elkens werd uitgebuit. Zijn kneuterigheid ligt er vel te dik bovenop en overschaduwt de de figuur van Brood die erg oppervlakkig wordt voorgesteld.
Nog kwalijker is de vertolking van Boissevain als Brood. Geen moment weet hij in e junkiescènes te overtuigen en ook de intonate van de zanger weet hij amper na te bootsen. Alleen playbackend op het podium weet Boissevain een glimp van de echet Brood op te roepen. Herman Brood kan maar beter voortleven in zijn muziek en niet in deze film.
Tja…..ik denk dat de recensent Brood in de jaren ' 70 niet heeft gekend…..
Ach, als ik al die recensies lees dan denk ik; welke kant wilde de regisseur nu op?
Diepgaand of luchtig? Nou ik denk dat laatste en dat is gelukt. Meer moet je van de film niet verwachten. ‘74/’80 waren zulke jaren.
De meeste recensenten leggen de lat wel erg hoog. Daniël wilde een eigen personage ( als Herman Brood) neerzetten. Dat dat het hoogst haalbare was besefte hij volgens mij maar al te goed. Brood is niet te imiteren daar moet je dus een eigen personage van maken. En dat heeft Daniël prima gedaan.
Hierbij verwijs ik de tot nu toe gelezen recensies resoluut naar de prullenbak. Laten wij als Broodfans ( die de luchtige/snelle periode ‘74 t/m ’80 kennen) onze eigen recensies maar gaan schrijven. Ik houd dit forum nauwlettend in de gaten.
Wie trapt af ?????
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's