Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Still Believe
Gisteren naar de film “Wild Romance” geweest. Als ware broodfan moest ik die film hebben gezien. En natuurlijk ook om even te kijken of er van mijn figuratiewerk nog iets was overgebleven. Gelukkig, een volle minuut in beeld.
Voorop gesteld vond ik het heerlijk om deze periode van Herman, en hoe zaken toen zijn gegaan, te kunnen zien. Dat is voor mij als fan ook het meest interessant. Ik was als puber, van ‘74 t/m ’79, verslingerd aan Herman en zijn Wild Romance en bezocht soms drie optredens per dag. Maar terug naar de film.
Het acteerwerk in de scenes buiten de optredens om vond ik bij vlagen meesterlijk.
Humorvol en aandoenlijk tegelijk. Daniël deed het zo slecht nog niet. En Marcel was super in zijn rol als Coach.
Maar de muziekscenes braken veel af. Daar herkende ik Herman en de band niet in. En dan de liveoptredens met studioalbummuziek, dat ging echt niet. De film stokte op die momenten voor mij. Was te ontnuchterend. Wanneer Koos dan weer aan de slag ging met zijn “handel en wandel” dan kwam de zaak weer op gang. die verhaal lijn had nog wel verder mogen worden uitgebouwd.
Al met al liep ik met een dubbel gevoel de bioscoop uit. In de zaal zaten welgeteld zes mensen waarvan twee jongeren. En dan zit je daar als fan die de periode zelf heeft meegemaakt te balen dat de zaak niet vol zit zodat er na afloop een feestje kan worden gedraaid. Nee, en men stapte mij te tam de bioscoop weer uit.
Waar zit het hem nu toch in dat de film zo slecht aanslaat bij het grote publiek. Ik denk niet dat dit alleen komt door de slecht geschreven recensies. Het is een film die een bepaald tijdsbeeld neerzet. Een tijd waarin Herman de popscene in Nederland domineerde. Daar zijn veel lieden in onze huidige tijd niet zo van onder de indruk. Tegenwoordig gaat alles nog sneller als in de de jaren '70. Drugsgebruik is veel meer geaccepteerd onder het jonge publiek. Een gebruikende artiest is niets bijzonders. Iets waarmee Herman in de jaren 70 nog opzien baarde. Maar een gebruiker die, volgens hun, als loser door het leven gaat, wordt niet geaccepteerd. Dat laatste is toch wel de kijk van veel jongeren op Herman. Je kunt het hen niet kwalijk nemen dat zij de diepere motieven van Herman niet hebben gekend.
Voor de wat ouderen onder ons geldt. Je hield van herman en zijn way of life of je wilde er niets van weten. De eerste groep is waarschijnlijk het grootste deel van de bezoekers van de film. Al was het alleen maar uit interesse. Maar of je daarmee 80 bioscoopzalen, week na week, kunt vullen betwijfel ik.
Het is moeilijk om het grote publiek , middels een door acteurs gespeelde film, kennis kan laten maken met iemand die niet meer leeft en die bij leven zo uniek met zaken omging. Bijna ondoenlijk. En dat lijken zaken al gauw oppervlakkig wanneer je maar 136 minuten hebt om vijf jaar te verslaan. Maar dit stoorde mij niet in de film.
Bij leven was het al moeilijk geweest om een nagespeelde film over Herman te maken..Hier hebben de producenten, regisseur enz. een zeker risico genomen. Dat is op zich al lef hebben.
Ik vind het jammer dat de film niet aanslaat..
Alle moeite, geld en enthousiasme van de medewerkers aan deze film krijgt hiermee een flinke klap.
Een jongensdroom van twee jongens uit de Hollandse Polder wordt werkelijkheid. Dat is een thema waar je vandaag de dag echt nog wel mee aan kunt komen. Maar dan moet daar de nadruk op worden gelegd. Voor mij overheerste in de publiciteit naar de aanloop van de film het thema “lekkere muziekfilm” teveel. Nou de film was meer dan dat. Had daar in de public relation nou meer mee gedaan.
Iedereen heeft wel een ( jongens) droom. Of heeft hem gehad.
Daarom zouden meer mensen de moeite moeten nemen om de film te gaan bekijken. Hij biedt inspiratie…….en was dat niet iets, waar Herman dagelijks mee bezig was?
Hup, naar de bioscoop ! zou Herman hebben gezegd.
